|
...o czym przekonał się ten niespełna 2 - letni kot rasy Ragdoll. W wyniku próby latania zakończonej nieudanym lądowaniem, doszło u niego do kilku urazów. Oprócz niegroźnego pęknięcia kości przedramienia i rozerwania górnej wargi stwierdzono powikłane złamanie korony obu kłów szczęki.  Złamanie powikłane zęba oznacza obnażenie miazgi - żywej tkanki bogatej w naczynia i nerwy, która wymaga jak najszybszego zaopatrzenia, ponieważ w przeciwnym razie pacjent stale jest narażony na ból i zakażenie. Możliwe rozwiązania w takim przypadku są tylko dwa: ekstrakcja zęba albo leczenie endodontyczne (kanałowe). Właścicielowi zależało na uratowaniu obu kłów, więc podjęto decyzję o tym drugim. Ponieważ procedura endodontyczna u zwierząt możliwa jest tylko w znieczuleniu ogólnym a zabieg trwa dość długo, nie było bezpiecznym przeprowadzanie go od razu po wypadku. Dlatego kilka dni po zajściu, po ustabilizowaniu pacjenta i wykluczeniu poważniejszych urazów, zabezpieczono kikut miazgi w obu zębach opatrunkiem na bazie cementu portlandzkiego (MTA), co można było przeprowadzić w krótkiej narkozie. Zaopatrzony został również rozerwany brzeg wargi górnej.  Tymczasowe zabezpieczenie miazgi dało czas na "dojście" niefortunnego lotnika do pełnego zdrowia bez zbędnego bólu ze strony kłów. Pełne leczenie endodontyczne odbyło się 6 tygodni później i udało się je wykonać dla obu zębów w jednej narkozie. Po usunięciu tymczasowego opatrunku wyłuszczono całą miazgę, następnie przeprowadzono typową procedurę endodontyczną związaną z poszerzaniem i płukaniem kanałów.  Kanały zostały wypełnione uszczelniaczem i ćwiekami gutaperkowymi a następnie założono podkład glass - jonomerowy i wypełnienie ostateczne z kompozytu.    Teraz pacjenta czeka kontrola radiologiczna okolic wierzchołków obu kłów po 6 miesiącach. Trzymamy kciuki! Wykonanie i opis zabiegu
Lekarz Weterynarii Magdalena Bednarska-Suwała Lecznica dla Zwierząt „Pod Koniem" w Łodzi
0 Comments
Zdrowie jamy ustnej jest ważne dla całego organizmu - to wiemy wszyscy (a przynajmniej większość z nas), jednak jest to hasło bardzo ogólne. Problem może zaczynać się, kiedy chcemy określić moment, w którym to zdrowie jest zachwiane na tyle, że potrzebna jest interwencja. Na razie jeszcze obserwuje się często tendencję, że dopóki na zębach jest więcej koloru białego, niż żółtego czy brązowego, a zwierzę chętnie je, to „nie ma tragedii” i należy tylko „obserwować”. Czy takie podejście jest słuszne? Odpowiedzią niech będzie zestawienie dwóch pacjentów, którzy zostali przedstawieni do badania w różnych etapach swoich stomatologicznych problemów.   Pierwszym jest Owczarek niemiecki, którego właściciele zareagowali wcześnie – wstępnie stwierdzono niewielki kamień nazębny, jedynie na górnym prawym łamaczu było go wyraźnie więcej. Pies miał też niewielkie do średniego zapalenie dziąseł. Badanie w premedykacji ujawniło początki choroby przyzębia (obniżenie krawędzi wyrostków zębodołowych oraz niewielką ruchomość siekaczy żuchwy), która była konsekwencją utrzymującego się zapalenia dziąseł. Dodatkowo stwierdzono powikłane złamanie zęba 108 (górny prawy łamacz). Usunięto osady nazębne nad- i poddziąsłowe, powierzchnię zębów wypolerowano przy użyciu specjalnej pasty, a właścicieli wyposażono w zalecenia profilaktyczne (z których najważniejsze to codzienne szczotkowanie zębów, aby na bieżąco usuwać gromadzącą się płytkę bakteryjną). Złamany ząb przeznaczono do leczenia endodontycznego po 3-4 tygodniach – tu usunięto tylko osady poddziąsłowe, aby nie eksponować kanalików zębinowych z powierzchni złamania, ponieważ spowodowałoby to większą wrażliwość zęba na ból w okresie między zabiegami. Uśmiech pacjenta po zabiegu prezentował się tak:  Drugi pacjent (mieszaniec) został przyprowadzony na konsultację w znacznie późniejszym etapie choroby jamy ustnej. Kamień nazębny był obfity, widoczne były również odsłonięte korzenie wielu zębów. W premedykacji stwierdzono ciężkie zapalenie dziąseł i bardzo poważne uszkodzenie przyzębia - duże zaniki pionowe i poziome, zaawansowaną recesję dziąseł, głębokie kieszenie przyzębia nawet do 15 mm głębokości. Większość zębów wykazywała jeden z trzech stopni ruchomości. U tego pacjenta również usunięto kamień nazębny, ale dodatkowo konieczne były liczne ekstrakcje. Stan uzębienia po zabiegu pokazuje poniższe zdjęcie.  Oba te przypadki pokazują, jak ważne jest regularne badanie jamy ustnej i jak bardzo niewłaściwe jest odkładanie sanacji w razie stwierdzenia nawet małych nieprawidłowości. Szybka reakcja zapobiega szybkiemu postępowi choroby przyzębia i utracie zębów. Większe jest także bezpieczeństwo zabiegu wykonanego na wczesnym etapie choroby, ponieważ jest on zdecydowanie krótszy. Wykonanie i opis zabiegu
Lekarz Weterynarii Magdalena Bednarska-Suwała Lecznica dla Zwierząt „Pod Koniem" w Łodzi Dzisiaj chcę przedstawić przypadek, który jasno da odpowiedź na pytanie postawione w tytule. Pacjentem był 14-miesięczny pies rasy Yorkshire terrier z typowym dla tej rasy problemem – przetrwałymi kłami mlecznymi szczęki. Oba wydawały się być mocno osadzone w zębodołach i w tym wieku psa wymagały szybkiej ekstrakcji. Po kwalifikacji do zabiegu i podaniu znieczulenia ogólnego, wykonano rutynowe radiogramy wewnątrzustne obu kłów. Celem tego badania jest ocena stanu korzenia zęba mlecznego. Przystępując do ekstrakcji takiego zęba powinniśmy wiedzieć, czy korzeń już ulega resorpcji (jeśli tak, to w jakim stopniu), czy jest jeszcze całkowicie uformowany – to określa już na wstępie, czego należy się spodziewać w czasie zabiegu i pozwala uniknąć niemiłych niespodzianek. U tego konkretnego pacjenta korzenie obu kłów nie ulegały resorpcji. Dodatkowo radiogramy dostarczyły cennej informacji o istotnym zagięciu korzeni w okolicy wierzchołkowej, dzięki czemu od razu wzięto pod uwagę, że może być konieczny szerszy dostęp chirurgiczny w celu całkowitego usunięcia korzeni.
Oba korzenie zostały usunięte, przy czym jeden z nich uległ złamaniu w czasie zabiegu. Wymagało to poszerzenia dostępu chirurgicznego, co dzięki odpowiedniemu przygotowaniu do zabiegu nie stanowiło dużej przeszkody technicznej i nie wymagało niepotrzebnego przedłużenia czasu trwania znieczulenia.    Wykonanie i opis zabiegu
Lekarz Weterynarii Magdalena Bednarska-Suwała Lecznica dla Zwierząt „Pod Koniem" w Łodzi Dwuletni owczarek francuski Beauceron pojawił się na konsultacji z powodu rozchwiania jednego z siekaczy żuchwy (401), utraty drugiego (403) oraz braku kła żuchwy (404).  W badaniu rentgenowskim stwierdzono złamanie korzenia 401, pozostałość po złamaniu korzenia 403 oraz obecność niecałkowicie ukształtowanego zawiązka kła (404) – posiadał on zmineralizowany, zdeformowany wierzchołek, część obwodową korony pokrytą szkliwem oraz nieuwapnione masy pomiędzy tymi dwiema strukturami. Dodatkowo wykryto pozostałość po jednym z korzeni zęba przedtrzonowego żuchwy prawej (406).  Stan taki wymagał oczywiście usunięcia złamanych korzeni, ale przede wszystkim pozbycia się zatrzymanego zawiązka kła, który groził rozwojem cysty zębopochodnej. Cysty tego typu tworzą się często wokół niewyrżniętych zębów, początkowo nie dają objawów i niepostrzeżenie prowadzą do utraty sporej ilości masy kostnej, w skrajnych przypadkach skutkując złamaniami patologicznymi żuchwy lub poważnymi patologiami jamy nosowej i zatok. Po wytworzeniu obszernego płata trapezowego śluzówki uzyskano dostęp do okolicy zatrzymanego kła.  Przy pomocy wiertła stomatologicznego usunięto warstwę kości nad zawiązkiem.  Ze względu na niedostateczny dostęp konieczne było również usunięcie pierwszego przedtrzonowca (którego korzeń znajdował się bezpośrednio nad częścią zawiązka), aby przy usuwaniu części wierzchołkowej nie uszkodzić dużych naczyń krwionośnych przebiegających bezpośrednio w tej okolicy.  Po uzyskaniu dostępu najpierw usunięto w całości część zawiązka pokrytą szkliwem, następnie przy użyciu łyżeczki kostnej usunięto nieuwapnione masy, a na końcu uwolniono zwapniały obszar zdeformowanej okolicy wierzchołkowej.   Ponieważ zabieg wymagał usunięcia dość dużej ilości tkanki kostnej, ubytki zostały wypełnione biomateriałem kościozastępczym FlexiOss Vet na bazie hydroksyapatytu. Ten sam materiał zastosowano w zębodołach po ekstrakcji złamanych korzeni 401, 403 i 406.   Po dwóch miesiącach wykonano radiologiczną kontrolę operowanej okolicy. Stwierdzono całkowite wygojenie ubytków kostnych i prawidłową mineralizację kości.
Wykonanie i opis zabiegu
Lekarz Weterynarii Magdalena Bednarska-Suwała Lecznica dla Zwierząt „Pod Koniem" w Łodzi  Z Nowym Rokiem często podejmujemy nowe wyzwania, robimy ważne postanowienia. Dlaczego więc takim postanowieniem nie miałaby być większa uwaga dla zębów naszych zwierzaków? Regularna higiena jamy ustnej i coroczna kontrola stomatologiczna są dla zwierząt domowych tak samo ważne, jak dla człowieka, a nadal zbyt często pomijane przez właścicieli. Nieleczone zęby mogą przyczyniać się do rozwoju poważnych chorób całego organizmu - bakterie namnażające się w chorym przyzębiu, pod dziąsłami i na powierzchni kamienia nazębnego produkują toksyny, które mogą uszkadzać nerki, wątrobę, serce. Bakterie te mogą także przedostawać się do krwi i wędrować do różnych narządów, doprowadzając w nich do powstawania ropni przerzutowych. Początkowo dbanie o zęby psa czy kota w domu może wydawać się trudne lub wręcz niemożliwe do wykonania, ale korzyści dla zdrowia są tak duże, że warto podjąć się tego zadania. Wspomagająco stosujemy różnego rodzaju płyny i żele, dodatki do wody i pokarmu, specjalne gryzaki i karmy stomatologiczne, jednak podstawą higieny jamy ustnej jest codzienne szczotkowanie zębów, dzięki któremu na bieżąco usuwamy gromadzącą się stale płytkę bakteryjną. Jak rozpocząć? Krok 1 - wybór szczoteczki i pasty. Na rynku dostępne są już specjalne szczoteczki dla psów i kotów, jednak sprawdzi się również szczoteczka dla ludzi - ważne, by miała miękkie włosie i główkę dopasowaną wielkością do rozmiarów zwierzaka (dla kotów i małych psów będą to najmniejsze szczoteczki dziecięce). Zęby szczotkujemy z użyciem pasty do zębów przeznaczonej dla zwierząt - najlepiej wybrać taką o mięsnym zapachu, aby zwierzak łatwiej zaakceptował nasze działania. Krok 2 - etapowe przyzwyczajanie pupila do szczotkowania. Zawsze warunkiem przejścia do kolejnego etapu jest zaakceptowanie przez zwierzę dotychczasowych czynności. Bardzo ważne jest, żeby za każdym razem po manipulacjach w jamie ustnej (nawet jeśli to będzie tylko "przetarcie na szybko") nagradzać pupila czymś, co sprawi mu przyjemność - może to być np. smakołyk, spacer lub zabawa. Warto wpisać szczotkowanie zębów w rutynę dnia codziennego - np. zawsze przed wieczornym spacerem. Wtedy zwierzak łatwiej się do tej nowej czynności przyzwyczai.
Powyższe kroki w połączeniu z wytrwałością i cierpliwością, pozwolą przyzwyczaić większość zwierzaków do codziennego czyszczenia zębów. Niestety zdarzają się tacy wojownicy, którzy absolutnie nie zgodzą się na to nigdy (częściej są to koty). Wtedy nie mamy wyjścia - higienę jamy ustnej trzeba oprzeć na kilku preparatach wspomagających, które przynajmniej ograniczą akumulację płytki nazębnej i opóźnią rozwój problemów. Należy wtedy częściej kontrolować stan zębów u lekarza weterynarii, a także z góry założyć, że najprawdopodobniej minimum raz w roku będą konieczne zabiegi sanacji jamy ustnej w znieczuleniu. Produktów do higieny jamy ustnej jest na rynku bardzo dużo. Warto wybierać te, które mają rekomendację VOHC (Veterinary Oral Health Council) - światowej organizacji weterynaryjnej, zajmującej się zdrowiem jamy ustnej u zwierząt. Regularnie sprawdzaj stan jamy ustnej swojego zwierzęcia. Zwróć uwagę na niepokojące objawy: zaczerwienienie i/lub krwawienie dziąseł, brzydki zapach z jamy ustnej, obrzęki (dziąseł, policzków, okolicy nosa, "pod okiem", pod żuchwą), ruszające się zęby, złamane zęby, nadmierne ślinienie, nagromadzenie osadów na zębach, niechęć do jedzenia (lub gryzienie tylko jedną stroną pyska). W razie wątpliwości nie wahaj się skontaktować z lekarzem weterynarii.
 Wykonanie i opis zabiegu
Lekarz Weterynarii Magdalena Bednarska-Suwała Lecznica dla Zwierząt „Pod Koniem" w Łodzi |
RSS Feed
