Opatrunek

14/1/2024

Pacjentem był pies rasy Yorkshire terrier w wieku ok. 10 lat, ze zmianami rozrostowymi w typie brodawek na nadgarstku i grzbietowej powierzchni śródręcza.

Zaplanowano chirurgiczne usunięcie zmian, przy czym w odniesieniu do rany na śródręczu zadecydowano o gojeniu przez ziarninowanie, bez zakładania szwów, aby uniknąć nadmiernego napięcia skóry po szyciu w tej okolicy. Rany po usunięciu mniejszych zmian na nadgarstku zamknięto szwami pojedynczymi.

Gojenie rany śródręcza prowadzono z wykorzystaniem opatrunku z dibutyrylochityną, przykrytego dodatkowo gąbką kolagenową. Początkowo konieczna była wymiana gąbki i nałożenie kolejnej warstwy opatrunku co 3-4 dni ze względu na dość obfite sączenie płynu tkankowego, później wystarczała zmiana raz w tygodniu.

Należy pamiętać o konieczności przycinania opatrunku dokładnie do wielkości rany.

Raz został on założony z nadmiarem, w efekcie czego ten nadmiarowy margines nachodzący na skórę wokół ziarniny, przywarł razem z wysiękiem do gąbki kolagenowej i przy jej zdejmowaniu cały opatrunek oderwał się od rany, zrywając jednocześnie warstwę nowo powstałej ziarniny.

Przy dokładnym docięciu problem ten nie występował.

Na zdjęciu 1 pokazano zmianę na śródręczu przed usunięciem.

Kolejne zdjęcia pokazują proces gojenia się rany w kolejnych dniach od zabiegu. Widoczny również proces gojenia ran, które zostały przeznaczone do gojenia klasycznego i zamknięte szwami chirurgicznymi. Jedenastego dnia od zabiegu doszło do rozejścia się brzegów jednej z tych ran, pozostawiono ją do gojenia przez ziarninowanie bez opatrunku z dibutyrylochityną. Porównując oba sposoby gojenia, można zauważyć zarówno szybsze naskórkowanie brzegów rany, jak i szybsze wytworzenie prawidłowej blizny w przypadku rany gojonej pod omawianym opatrunkiem.